Moeite met loslaten of niet willen vastpakken?
Iedereen blijft wel eens malen en heeft soms moeite met mentaal loslaten. In een eerdere blog “moeite met loslaten of de noodzaak aan mijmertijd” pleitte ik voor het bewuster inlassen van verwerkingstijd, tijd dat ons brein nodig heeft om gelijke tred te kunnen houden met “de waan van de dag”. Het ging hier om tijd om je gedachten de vrije loop te laten. Maar ook om reflectietijd, tijd die je bewust neemt om dingen die blijven malen terug in perspectief te plaatsen. Uiteraard vind je niet altijd een oplossing voor wat er nog op je maag ligt. Maar dan is er dat bewuste moment van aandacht en acceptatie “het is wat het is”.
Soms gaat dit malen echter over in niet-constructief piekeren. Je begint de dingen éénzijdig negatief te bekijken; ze groeien uit tot allerlei doemscenario’s; je begint allerlei veronderstellingen te maken die vooral gebaseerd zijn op je eigen angst, eerder dan op hetgeen effectief gaat gebeuren,…Of we proberen moeilijkheden op te lossen die eigenlijk niet op te lossen zijn. We blijven dan tevergeefs piekeren in de hoop dat er uiteindelijk toch wel een oplossing uit de bus komt. Dat bewuste moment van stilstaan en acceptatie “het is wat het is”, willen we liever niet onder ogen zien. En meer nog, dat bewuste moment van ervaren en beleven van de bijbehorende negatieve emoties willen zoveel mogelijk uit de weg gaan.
Zou het kunnen dat moeite met loslaten soms eerder te maken heeft met een misvatting (of hoop) over wat het begrip “loslaten” betekent? Namelijk dat loslaten zou betekenen dat je als het ware bevrijd bent van de moeilijkheden en de negatieve emoties. Dat het betekent dat het “gewoon weg” is? Zonder dat je het dus eerst hoeft vastpakken en eerst door dat moment van bewuste reflectie en voelen zou hoeven gaan…?
Conclusie: Loslaten is anders vastpakken! Kom naar de cursus “Loslaten” Anders leren omgaan met piekeren die start op 4 februari.
Comments