“Wij houden ons brein de hele dag bezig” zeiden de deelnemers enkele weken geleden tijdens de workshop “Niet alles tegelijk hé”. En inderdaad, toen we keken naar de aard van hun activiteiten tijdens de dag dan vraagt het merendeel van deze activiteiten op één of andere manier “breinwerk”.
En, zo zie je dan vervolgens deze deelnemers bij het aankondigen van de pauze onmiddellijk naar hun smartphone grijpen om dan net voor we terug starten nog snel even naar het toilet en het koffieapparaat te spurten. Of, net vooraleer we terug starten, proberen ze nog “snel even” een binnenkomend telefoontje op te nemen en af te handelen. Dan is het tenminste “van de baan…” zeiden ze nadien (terwijl ik ze eerder een gehaast gesprek heb zien voeren dat ze vooral snel terug wilden afronden…). Ik vraag me dan af of ze straks voor het slapengaan ook nog “snel even” kijken op de mail of er nog iets belangrijk is binnengekomen… Kwestie van vervolgens “met een gerust hart” te kunnen gaan slapen…
In een vorige blog “moeite met loslaten of de noodzaak aan mijmertijd” stelde ik de vraag of het probleem van loslaten niet eerder te maken heeft met de noodzaak aan een verwerkingsmoment dat je brein nodig heeft om gelijke tred te kunnen houden met “de waan van de dag”. Zo ook voor deze deelnemers dus wat de pauzes en hun nachtrust betreft.
Nu, in deze blog wil ik de bijkomende vraag stellen of “moeite met loslaten” soms ook een probleem is van iets te laten binnenkomen op een ongunstig moment. Je kan in je gedrag wel iets afsluiten (vb. een telefoongesprek beëindigen of je mailbox terug sluiten). Ik vraag me af of dit dan ook afgesloten is in je hoofd? En in je lijf? Als je een mailtje hebt zien binnenkomen in de pauze en je was niet meer in de mogelijkheid daar iets mee te doen, zit dat dan toch niet nog in je hoofd? Geeft dat dan toch niet nog een onrustig gevoel? Heb je na het telefoongesprek niet van de losse gedachten die nog door je hoofd schieten van dingen die je nog had willen zeggen of waar je te snel overheen bent gegaan? Zorgt dat mogelijks voor afleiding tijdens de workshop, een soort van aantrekkingskracht om daar toch opnieuw mee te willen bezig zijn?
Inderdaad, bij het beginnen van een taak wordt in onze hersenen een soort taakspanning opgebouwt. Die spanning blijft doorwerken tot alles is afgewerkt. Niet afgewerkte taken blijven dan als het ware “aan je hersenen en ook aan je lichaam vreten”. En, iets dat “onafgewerkt” in je hoofd zit, heeft vervolgens de neiging om, ongewenst, tussendoor je aandacht op te eisen. En, dit terwijl je met iets anders bezig bent dat ook je aandacht nodig heeft of terwijl je juist rust wil vinden.
Moeite met loslaten? Misschien laten we teveel in ons hoofd binnenkomen; en, eens het in ons hoofd zit, moet het er ook weer uit. Misschien is het dus een optie om bewust te beslissen iets niet te laten binnenkomen, of te zoeken naar een beter moment om ermee bezig te zijn.
Conclusie: Doe wat je niet laten kunt, maar laat wat je niet kan doen!
Comments